ent000654-003

Pierre Louis-Guerin Het is een duizelingwekkende carriere, we Ike deze ,,Napoleon van het cabaret" zoals hij in Parijs ge- noemd wordt, heeft gemaakt. Slechts weinigen zullen weten, dat de man die nu in zijn eigen vlieg- tuigje - een Beechcraft Bonanza - alle werelddelen afreist gedurende de helft van het jaar; dat de man die nu per jaar een slordige 1.600 millioen francs aan omzetbelasting aan de Franse Staat ten goede doet komen dezelfde is, die zestien jaar geleden op straat stond met als enig bezit driehonderd gulden en een violoncel. Uit een vooraanstaand Parijs milieu - zijn vader een beroemd professor in chirurgie, zijn moeder mu- sicienne - studeerde hij aanvankelijk medicijnen en vervolgens aan het Parijse Conservatorium onder de cellist Louis Fournier. Zijn hart echter trok naar het leven van de boites en music-halls, naar het artistenbestaan. Nog onzeker waar uiteindelijk zijn toekomst zal liggen overvalt hem de oorlog en neemt hij dienst als piloot. Dit met een zeker gevoel van opluchting, want over zijn eigen toekomst behoeft hij zich nu geen zorgen te maken. Helaas zal dit echter niet lang duren. Na de debacle van Frankrijks val gestrand in het bergplaatsje l'Alpe de Huez heeft hij de moed om van zijn enig en laatste geld een verlopen cafetje te kopen. Spoedig wordt dit voor de vele vluchte- lingen, die zich verschanst hebben in dit besneeuwde berggebied een oase van vooroorlogs amusement. Odett, Piaf, Trenet en nog vele anderen treden er op en Pierre Louis-Guerin leert er tot in de perfectie het metier van cabaret-directeur, van show-regisseur en van wijnkenner . . . Nauwelijks is Parijs bevrijd of Louis-Guerin verplaatst zijn gehele cabaret, zoals het reilt en zeilt naar de Franse hoofdstad. Het getij is hem gunstig. Nachtgelegenheden schieten als paddestoelen uit de grond. Om dan echter weer even snel te verdwijnen, want slechts weinigen weten het geld, dat zo gemakkelijk verdiend wordt, zorgvuldig te beheren. Pierre Louis-Guerin echter bezit enige eigen - schappen, die maken, dat hij zich staande kan houden. Hij is een perfectionist en daarbij een man die, als het moet, 24 uur van een etmaal kan werken. Niets van wat in zijn etablissement gebeurt ontgaat hem, met alles bemoeit hij zich persoonlijk; met de verkoop als met.de inkoop, met de artis- ten zowel als met de klanten, met een kapotte lamp zowel als met de juiste bereiding van de kreeft. In 1946 is de tijd gekomen, dat Guerin zijn vleugels wil uitslaan; het kleine cabaret aan de rue Pierre Chardon biedt hem te weinig mogelijkheden. Het is dan, dat zijn oog valt op de verlaten LIDO, een luguber sousterrain, hoi als een metrostation, waar eens voor de oorlog Volterra een fortuin had ver- loren, bij zijn pogingen er middels een groot waterbassin de bezoekers te trekken met gigantisch op- gezette waterpantomimes. Tegen alle raadgevingen in wordt de LIDO gekocht en vooral nu dit gelukt is, klinkt het plan van Pierre Louis-Guerin zo eenvoudig: ?╟?De beste Nightclub van Europa". Maar voor dat zover was . . . Een complete en millioenen francs verslindende verbouwing om deze welhaast niet te verwarmen ruimte in een luxueuse en aangename entourage te herscheppen; reizen naar Amerika om daar de beste variete-attracties te engageren, onder het motto: ?╟?iedere vijf minuten een sensatie"; een engagement voor de kundigste regisseur die er te vinden is, Fraday, een man die gedurende 10 jaar in Amerika zijn sporen in de show-bussines verdiend had en het formeren van een ballet, dat niet zo- maar een verzameling aantrekkelijke meisjes mocht zijn, maar waarvan hij eiste dat het werkte met de precisie van een stop-watch. Onder een Engelse captain, Miss Blue Bell, werd hiertoe voor de opening drie voile maanden gerepeteerd. De LIDO is in Parijs uniek, doordat het mannequins en danseressen verboden is, zich in de zaal te begeven. Zij ontvangen een vorstelijk salaris maar moeten daarvoor ook 2 maal per dag repeteren en 2 maal per avond optreden. Want - zegt Pierre Louis-Guerin - de Londense industrieel, de Ameri- kaanse tourist, de Franse magnaat, zij alien verwachten van de Lido de Paris naast een voortreffelijk souper en een goed glas champagne in de eerste plaats een, ook naar hun verwende smaak, voortref- felijke yoorstelling. Zo is de LIDO geworden tot een trefpunt van de internationale haute-finance en menig grote transactie wordt er onder de bedrijven door afgesloten aan de verschillende tafeltjes. Pierre Louis-Guerin heeft nog geenszins het doel bereikt, dat hij zich gesteld heeft. Wei is hij thans ook eigenaar van de Moulin Rouge en bereidt hij de wederopstanding voor van de ,,Tabarin", maar zijn grootste droom - een Parijse schouwburg met 15.000 plaatsen wacht nog op verwezenlijking. Het geheim van zijn succes . . .? Een onverwoestbaar optimisme, een grote dosis durf en een ontem- bare werklust, daarbij een ijzeren gestel, dat toelaat minstens 14 uur per dag te werken en - belang- rijkst van alles - een aangeboren instinct voor de smaak van het publiek. E.S. *fc^. . Producer PIERRE LOUIS-GUERIN Directeur van de ..Lido" RENE FRADAY Co-Producer RENE LEROUX Chef d'orchestre